“Doe eens een koprol!”
“Ik stond bij een ‘droogtraining’ van waterpolo wat los te zwaaien. Toen ik mijn tenen aanraakte, viel het iemand op dat mijn rug aan één kant wat uitstak. Het was niet echt een bochel, maar ik heb er toch naar laten kijken. Uit de röntgenfoto’s bleek dat ik een scoliose had. Een lichte afwijking, maar toch…”Aan het woord is de 21-jarige Yannick Goedendorp. Vijf jaar geleden onderging hij een operatie in de toen net geopende Sint MaartensKinderkliniek. Hoe kijkt hij hierop terug? En hoe gaat het nu?
Klachten had Yannick niet. En de afwijking – een bocht van destijds 20 graden – viel nauwelijks op. Een ingreep was dan ook niet noodzakelijk. Toch volgde er in november 2015 een scoliose-operatie. “Ik had ook tien jaar kunnen wachten, maar dan zou ik zo krom lopen als een bejaarde”, vertelt Yannick. “Dat wilde ik niet. Bovendien had een vriendin van me eenzelfde operatie gehad, ook in de Sint Maartenskliniek. Dat was prima gegaan. Dus dacht ik: ik ga ervoor en zie wel hoe het afloopt. Het besef dat het echt een heftige operatie is, kwam pas later.”
Soepele operatie
“Mijn moeder en ik gingen eigenlijk heel luchtig om met de aankomende operatie”, vervolgt Yannick. “Bij eerdere ziekenhuisbezoeken maakten we grap na grap. De begeleiding was prima. Ik wist wat er ging gebeuren. Bovendien was ik hier in goede handen. Wat kon mij gebeuren? Maar toen ik vlak voor de operatie nog even bij mijn opa en oma op bezoek ging, begon mijn grootvader te huilen. Dat kwam echt binnen. Gelukkig verliep de operatie soepel en kon ik snel aan het herstel beginnen.”
Drie centimeter langer
Revalideren gaat met ups & downs. Zo ook bij Yannick. Ook nu hielp het dat hij positief van geest is en zaken graag relativeert. “Een dokter vertelde me dat het beter is als ik geen koprol meer maak, door de pinnen en staven in mijn rug. Dat is een running gag geworden in mijn vriendenkring. Te pas en te onpas krijg ik te horen: ‘Hé Yannick, doe eens een koprol!’. Verder werd me op het hart gedrukt om tijdens de revalidatie naast de oefeningen een leuke hobby te zoeken. Van nietsdoen en niets kunnen, kun je namelijk behoorlijk depressief raken. Maar ik ben juist heel erg goed in nietsdoen en lekker relaxen! Ik heb me eigenlijk prima vermaakt. Natuurlijk: de revalidatie zelf is hard werken. Maar ik kon hoop putten uit de vele mijlpalen. Voor het eerst staan bijvoorbeeld. Nu mijn rug was rechtgezet, was ik drie centimeter langer geworden. Kon ik mijn moeder ineens in haar ogen kijken. Zo ging ik stapje voor stapje vooruit. En af en toe beloonde ik mezelf door even lekker te niksen.”
Rugzak als bescherming
Yannick praat smakelijk over de operatie en de periode erna. “Ik voel me prima! Maar ik ben wel voorzichtig met mijn rug. Op school ging ik altijd vijf minuten eerder dan mijn medeleerlingen naar de lessen, simpelweg om de massa te ontlopen. Mijn rug voelde nog te fragiel en ik wilde botsingen voorkomen. Bij de operatie zijn allerlei zenuwen doorgesneden, dus mijn rug is nog steeds gevoelig. Vandaar dat ik altijd met een rugzak om de deur uitga. Dat geeft me een veilig idee. Als de anderhalvemetersamenleving in mijn revalidatieperiode was geweest, had ik die wel zien zitten!”