Mijn verhaal - Cheyenne
De geur van vers gemaaid gras. Het prachtige geluid van voetbalnoppen op beton. Het leer dat het net doet bollen. Het teamgevoel. De roes van de overwinning. Het zijn de zaken die Cheyenne Baanvinger het meeste miste toen zij gedwongen enkele maanden moest herstellen van haar scoliose-operatie. Nu, een jaar later, staat ze weer op het veld en kan ze eindelijk weer haar echte zelf zijn: een held op voetbalschoenen.
Een zonnige nazomermiddag. Cheyenne Baanvinger (16) heeft net even een balletje hooggehouden voor de bij dit artikel behorende fotoshoot. Aan niets was te merken dat zij iets meer dan een jaar geleden een zware scoliose-operatie heeft gehad, waarbij de bocht in haar wervelkolom van 66 graden werd gecorrigeerd tot 18 graden. “Ook voor mijn operatie had ik nergens last van”, vertelt ze, terwijl moeder Rina, opa Theo en oma Trudy aan tafel schuiven. “Mijn spieren zijn altijd heel soepel geweest, omdat ik zoveel sport. Maar ik stond blijkbaar heel erg scheef.”
Verbazing
Cheyenne was elf jaar toen haar huisarts haar doorverwees naar het Bravis ziekenhuis in Roosendaal. Daar kreeg ze een Boston brace aangemeten, die gelukkig bij het sporten – Cheyenne voetbalt bij RKVV Roosendaal – af mocht. Pijn of klachten had ze niet of nauwelijks, ook niet bij de intensieve oefeningen die ze bij de tweewekelijkse houdingstherapie als huiswerk kreeg. “Dat ze zo weinig last had, verbaasde een hoop mensen”, zegt moeder Rina.
Gewoon doorgaan
De kromming van Cheyennes ruggengraat werd steeds groter. En dus besloot de behandelend arts haar door te verwijzen naar de specialisten van de Sint Maartenskliniek. Daar bleek dat een operatie onvermijdelijk was. De ingreep was in juli 2017. In de aanloop naar de operatie bleef Cheyenne gewoon doen wat ze altijd al deed. Rina: ‘Tot een week voor de operatie heeft ze nog getraind en wedstrijden gespeeld. En één dag voor de operatie deed ze nog mee aan bungee-voetbal… Dat kan je toch niet geloven!’
Cheyenne was ook totaal niet bang: “Mijn moeder was zenuwachtiger dan ikzelf. Ook op de ochtend van de operatie. Ze vroegen me of ik een pilletje tegen de zenuwen wilde. Ik zei: ‘Geef maar aan mijn moeder, die kan het beter gebruiken’.”
Ups & downs
Na de operatie, uitgevoerd door dr. Horsting en dr. De Klerk, bleek ook Cheyenne kwetsbaar te zijn. Het revalidatieproces ging met ups & downs. Ze wilde hier zo snel mogelijk klaar mee zijn. Weg uit dat bed, weg met die rolstoel. Maar dat ging niet 1-2-3. Toch heeft ze altijd weten door te zetten. “Mijn familie, mentor, vrienden en teamgenoten hebben me steeds enorm gesteund”, onderstreept Cheyenne. “Daar ben ik hen erg dankbaar voor.”
Na een aantal weken nam de pijn gelukkig af. En na vijf weken kon ze al een heleboel dingen zelf doen, zoals douchen en aankleden. Zij keek erg uit naar de afspraken met de orthopeed, want dat betekende voor haar dat ze weer een stapje vooruit was gegaan en beetje bij beetje haar dingetjes weer mocht oppakken.
Weer op het veld
Vanaf oktober 2017 ging het steeds beter. Cheyenne telde alles uit. Ze wist: negen maanden na de operatie mag ik weer op het veld staan. Bij de eerste wedstrijd moest Cheyenne echter op de bank beginnen. Opa Theo: “Haar leidster was bezorgd: wat kan Cheyenne allemaal? Want ze had nooit geklaagd. Dan weet je omgeving niet wat wel en wat niet mogelijk is. De tweede helft mocht Cheyenne invallen. Ze ging er gelijk vol in! Ze maakte zelfs slidings…”
Succes
Cheyenne bleek tot heel veel in staat: ondanks de lange revalidatie wist zij haar mavodiploma te halen. “Ik zou eigenlijk met halve dagen starten, maar ben toch gelijk hele dagen naar school gegaan. Ik heb mijn mavodiploma gehaald, ik heb een bijbaantje, speel nu bij MO19-1 en zit in havo-4”, vertelt Cheyenne trots. “Het gaat echt goed. Dat bleek ook uit de controle, een jaar na de operatie. Mijn spieren worden steeds sterker. Af en toe heb ik last van de spieren in mijn rug, maar die zijn door mijn operatie anders gaan groeien. Dat zal over een tijdje over zijn.”
De volgende controle is pas in juli 2019. Maar Cheyenne kijkt graag al verder dan die datum. Haar droom: hogerop komen met voetballen en, na de havo, misschien wel de hbo-opleiding Verpleegkunde/anesthesist volgen. “Dat heeft alles met mijn operatie te maken”, legt Cheyenne uit. “Ik vind het zo knap en mooi wat in de operatiekamer gebeurt. Daar zie ik mijzelf wel werken!”
