'Ben je misschien van een stoel gevallen?’ Die vraag, gesteld door een arts in het AZC waar het gezin Rasho na hun vlucht uit Syrië belandde, onderstreept hoe weinig last Roosmarie in eerste instantie had van haar scheefgegroeide wervelkolom. Ze had een kleine zwelling onder in de rug, maar voelde daar niets van. De zwelling was al te zien toen ze nog met haar moeder en broertje in Turkije was, terwijl haar vader al in Nederland was, wachtend op de gezinshereniging. Haar ene schouder hing ook wat lager dan de andere. Maar verder was er, met het blote oog, niets te zien. ‘Drie maanden na het onderzoek door de arts van het asielzoekerscentrum was de zwelling nog steeds niet weg. De arts heeft ons toen voor de zekerheid toch maar naar het ziekenhuis in Emmeloord gestuurd om een foto te laten maken’, vertelt vader Mouhamed. ‘Want al had Roosmarie nauwelijks last, het ging ook niet over.’ De foto wees uit dat haar wervelkolom een scheefgroei van 13 graden had.
55 graden
De specialist in het ziekenhuis adviseerde zes maanden later een tweede foto te laten maken. En zo geschiedde. Het gezin woonde inmiddels in het dorpje Hengelo (Gelderland). ‘De scheefgroei was na dat half jaar al meer dan 30 graden’, vertelt Roosmarie. ‘En weer zes maanden later was het al 55 graden. Dat betekende: een operatie… Ik was daar erg zenuwachtig voor en maakte me zorgen: kan ik na de operatie nog pianospelen en – mijn andere grote passie – nog dansen? Maar ik had ook steeds meer pijn, dus ik snapte wel dat de operatie nodig was. Achteraf viel de operatie mee: ik had het veel erger verwacht.’
Piano
Na de operatie volgde de revalidatie. Van die periode waren met name de eerste vier weken moeilijk. ‘Vooral de nachten’, vertelt vader Mouhamed. ‘Roosmarie had moeite met slapen. Ze had elke nacht pijn, ondanks de pijnstillers die ze kreeg.’ ‘En ik kon dagenlang niet veel anders doen dan op bed liggen’, vult Roosmarie aan. ‘Dat was heel erg vervelend.’ Na een kleine maand kwam er echter een ‘doorbraak’-moment. Roosmarie was erg verdrietig omdat ze zo weinig kon en zocht troost bij de piano. In de weken na haar operatie had ze niet meer gespeeld, maar na de eerste klanken verdwenen haar tranen. Ze kon gewoon spelen!
Stap voor stap
Een volgende grote stap maakte Roosmarie na zes maanden: ze mocht weer gaan fietsen. ‘Dat was best spannend’, laat ze weten. ‘Ik durfde eerst niet. De eerste keer deed ik nog heel erg voorzichtig. De tweede keer ging al beter. Nu is het een gewoon normaal ding. Zo is het eigenlijk steeds gegaan met mijn revalidatie: ik ging stap voor stap vooruit. Ook met dansen. Dat kan ik nu gelukkig weer gewoon doen. Als ik een nieuwe beweging moet maken, ben ik natuurlijk wel eerst heel voorzichtig. Maar dan merk ik dat het lukt. En dat is heel fijn!’ Ook de controles wijzen steeds uit dat het goed gaat met Roosmarie. Haar wervelkolom is nu nog maar 15 graden scheefgegroeid en dat blijft zo. ‘Ik heb geen pijn en nergens last van’, vertelt ze trots. En dus kan ze nu zonder lichamelijke ballast bouwen aan een mooi bestaan in Nederland.
Meer lezen over scoliose, de behandeling of geïnteresseerd in verhalen van andere patiënten? Kijk op onze verzamelpagina over scoliose.
