Einde aan de pijn
Lenny van Eck is 32 jaar en trotse moeder van twee kinderen als ze een herseninfarct krijgt. Ze herstelt, maar lopen blijft lastig. Totdat ze in de Sint Maartenskliniek een operatie aan haar voet ondergaat waarbij de stand van de voet wordt gecorrigeerd. “Ik struikel nooit meer en kan na jaren aangepaste schoenen dragen, eindelijk mijn eigen schoenen weer aan. Ik ben superblij met het resultaat.”
Ze geniet weer volop van het leven. Ze winkelt graag, werkt drie dagen in de week en bezoekt graag vrienden en familie. Dat was zes jaar geleden wel anders. Toen werd Lenny van Eck (38) getroffen door een herseninfarct. “Er zit een erfelijke aandoening in onze familie: Factor V Leiden. Daardoor stolt het bloed sneller. Daar ben ik pas na mijn herseninfarct achter gekomen.” Het herseninfarct zet alles op zijn kop, want Lenny is op dat moment hoogzwanger van haar derde kindje. “Ik was rechtszijdig verlamd en kon niet meer praten. Mijn zoontje kwam twee weken later ter wereld met de keizersnede. Gelukkig was hij kerngezond. Ook later heeft hij nooit last gehad van het feit dat hij in mijn buik zat toen ik mijn herseninfarct kreeg. Ook nu gaat het prima met hem. Het is een mooie, kleine kerel van 6 jaar oud die het goed doet op school. Ik ben hartstikke trots op hem.”
Concentratie
Drie maanden lang verblijft Lenny samen met haar pasgeboren zoon in de revalidatiekliniek in Doorn. Daar leert ze weer praten en lopen. Maar als Lenny weer naar huis gaat, blijkt dat nog een te grote stap. “Mijn geheugen werkte niet meer goed, waardoor ik steeds dingen vergat. Ook mijn concentratie en mijn snelheid van denken waren een stuk minder geworden.” Lenny vertrekt voor een revalidatietraject van zes weken naar de Sint Maartenskliniek, waar ze leert plannen en rust creëren voor zichzelf. “Een intensieve periode, maar wel het is wel goed geweest. Mijn concentratie is beter geworden en het is rustiger in mijn hoofd.”
Aangepaste schoenen
Waar maar geen verbetering in komt is Lenny’s voet. “Mijn rechtervoet stond in spits, dat wil zeggen dat ik mijn voet niet meer plat op de grond kon krijgen. Ook kantelde mijn voet naar binnen, waardoor ik vaak door mijn enkel zwikte en regelmatig struikelde. Ik kreeg speciaal schoeisel aangemeten, grote lompe schoenen. Ik vond ze vreselijk en altijd was er pijn en kramp. De schoenen vingen de pijn niet voldoende op. Ook fysiotherapie mocht niet baten.”
Operatie
Lenny besluit na overleg met de revalidatiearts en orthopeed een operatie te ondergaan. “Ik had het zo gehad met die aangepaste schoenen. Ik voelde me gevangen in mijn eigen lichaam.” Tijdens de operatie verlengt de orthopedisch chirurg Lenny’s kuitspier, haalt hij haar tenen uit de ‘klauwstand’ en zet hij het gewricht in haar achtervoet vast, zodat ze haar enkel niet meer zwikt.
