“Hoe groot was jouw bocht?”
Bij Caroline Rutten en Bob Thomassen werd een aantal jaar geleden scoliose ontdekt; een verkromming van de wervelkolom waardoor één of twee bochten ontstaan. Beiden ondergingen een scoliosecorrectie, waarbij een groot deel van de wervelkolom wordt vastgezet. Ze werden behandeld door dezelfde orthopedisch chirurg in de Sint Maartenskliniek. Caroline en Bob voelen elkaar aan de tand over scoliose, hun behandeling en hun ervaringen.
Caroline: “Zag jij op tegen de operatie?”
Bob: “Ik wist van tevoren wel wat er ging gebeuren tijdens de operatie, ik was goed voorgelicht. Dat stelde me gerust. Door de ernst van de scoliose wist ik ook wat er ging gebeuren als ik niet geopereerd zou worden. Mijn hart zou dan in de verdrukking kunnen komen. Een operatie was daardoor noodzakelijk. Maar ik wist ook, dat als de operatie fout zou gaan, ik verlamd kon raken vanaf mijn nek. Die kans was gelukkig heel erg klein. Ik zag erg tegen de operatie op, maar tegelijkertijd was ik blij dat er een oplossing was, er was namelijk geen andere behandeling meer mogelijk.” Caroline was niet zenuwachtig voor haar operatie. “Ik keek er zelfs naar uit, omdat ik verwachtte daarna niet meer de hele dag met mijn rug bezig te hoeven zijn”, vertelt ze. “Vlak voordat ik geopereerd werd en naar de operatiekamer werd gereden, was ik dan ook nog aan het whatsappen en twitteren op mijn mobiele telefoon.”
Bob: “Wat waren jouw verwachtingen na de operatie?”
Caroline: “Ik hoopte dat ik snel naar school kon gaan. Het duurde vijf weken voordat ik weer op school was. De eerste paar weken ging ik één à twee uur per dag naar school. In het begin was dat heel vermoeiend. Ook had ik natuurlijk verwachtingen over het dansen. Ik was niet echt bang dat ik niet meer kon gaan dansen na mijn operatie, maar vroeg me wel af hoe het zou uitpakken. Uiteindelijk ben ik in september, acht maanden na de operatie weer gaan dansen bij een amateur balletschool.”
Caroline: "Is de dokter bij jou langs geweest op de verpleegafdeling?"
Bob: “Ik herinner me dat hij tweemaal is langs geweest. De tweede keer kwam hij me persoonlijk vertellen dat ik naar huis mocht. En bij jou?” Caroline: “Volgens mij kwam hij drie keer langs om te kijken hoe het ging. Ik kan me ook nog goed het moment herinneren in het operatiecomplex vlak voordat ik geopereerd zou worden. Hij maakte nog grapjes. Ik vond hem erg toegankelijk en dat is denk ik ook belangrijk voor zo’n ingrijpende operatie.”
Bob: “Heb jij nog behandelingen geprobeerd om de operatie te vermijden of uit te stellen?”
Caroline: “Ja, toen ik wist dat ik scoliose had, volgde ik caesartherapie. Dat had geen effect. Daarna ben ik naar de ‘scoliose care clinic’ in Zwolle gegaan voor therapie. Ik denk dat ik hierdoor de verslechtering van de scoliose heb kunnen uitstellen, maar het was wel erg zwaar. Mijn leven lang die oefeningen doen, had ik niet kunnen opbrengen. Het was eigenlijk een laatste middel dat we wilden proberen om de operatie te ontlopen. Maar mijn scoliose was hiervoor te progressief. Het heeft de operatie wel kunnen uitstellen, zodat ik nog een jaar kon blijven dansen.”
Caroline: “Heb je ooit gedacht dat je op een bepaald moment niet meer kon judoën?”
Bob: “Ik heb altijd gedacht dat ik kon blijven judoën. Toen ik scoliose had, kreeg ik soms wel last met bepaalde bewegingen. Pas na de operatie merkte ik dat ik geen pijn meer had, die ik voor de operatie dus wel had. Tijdens de laatste keer judoën voor mijn operatie stond ik nog even stil bij het feit dat het wel eens de laatste keer kon zijn dat ik kon sporten. Mijn judovrienden steunden me hierin. We hebben ook een filmpje opgenomen van de laatste les. Daar word ik nog altijd emotioneel van. Mijn bocht zat trouwens aan de bovenkant en eigenlijk vond ik dat de meest fijne plek, omdat ik de onderkant van mijn rug nodig heb voor judo.” Caroline lacht en zegt: “Mijn bochten zaten wat meer in het midden van mijn rug. Het is voor mij juist fijn dat ik nog wat flexibiliteit aan de bovenkant van mijn rug heb, want dat heb ik nodig voor het dansen.”
Bob: “Wat is er sinds de scoliosecorrectie veranderd?”
Caroline: “Ik ben heel blij met het resultaat. Ik ben nu ook minder moe, omdat ik toen voor de correctie veel spierpijn had vanwege de scoliose. Dat ik veel danste, dertien uur per week, was goed voor de operatie omdat ik daardoor een soepele rug had.” Bob ondervindt de gevolgen van de correctie vooral tijdens het judoën. Hij vertelt: “Ik kan mijn bovenrug niet meer buigen, die is gefixeerd. Mijn onderrug is vrij, dus die kan ik wel soepel bewegen. Van alle duizenden technieken die er binnen judo bestaan, zijn er maar twee die ik niet kan uitvoeren door de scoliosecorrectie. Verder merk ik er weinig van.”
Hoe gaat het nu met Caroline?
Terugkijkend op de scoliosecorrectie is het Caroline heel erg meegevallen en inmiddels heeft ze weer groen licht gekregen om te gaan dansen. De eerste lessen heeft ze achter de rug en ondanks dat ze een aantal oefeningen niet meer kan uitvoeren, vond ze het heerlijk om weer - weliswaar op amateurniveau - te dansen. Caroline: “Inmiddels heb ik mijn volgende passie gevonden. Nadat ik geen professionele dansopleiding meer kon volgen, deed ik auditie voor de vooropleiding Conservatorium. Ik zit nu in het tweede jaar van de vooropleiding zang pop/jazz.”
En met Bob?
Bob bleef na de correctie sporten, hij is nu judodocent. Na de operatie heeft hij nog enige tijd bij de Zuid-Hollandse wedstrijdselectie gezeten, hij behaalde zelfs de zwarte band. “Dit was altijd mijn droom. Ik heb de zwarte band in één keer gehaald en dat is best bijzonder. Zeker na zo’n ingrijpende operatie”, aldus Bob.
Meer lezen over scoliose, de behandeling of geïnteresseerd in verhalen van andere patiënten? Kijk op onze verzamelpagina over scoliose.
