Artikeloverzicht

Patiëntervaring René

“Ik ga niet voor 100 procent, maar voor 110 procent”. Ziedaar de onverwoestbare dadendrang die het leven van René Gijsberts (71) kleurt. Uit zijn carrière wilde hij het maximale halen en diezelfde ambitie heeft hij bij zijn revalidatie van de incomplete dwarslaesie die hem vier jaar geleden trof. Een verhaal over doelen stellen, doorzetten en verplichtingen aangaan met jezelf én je omgeving.

Het is 2014. René Gijsberts mag dan met pensioen zijn, maar dat betekent niet dat er niet gewerkt wordt. De drive die de oud-directeur van een grote bouwmaterialenhandel al heel zijn leven heeft, kent geen pensioengerechtigde leeftijd. Dus schakelt de Nederlandse overheid hem als senior expert in om in landen als Ghana en Vietnam bedrijven te helpen bij de opstart of reorganisatie. En dan slaat het noodlot toe. René krijgt thuis een hoestbui, wordt onwel en valt met zijn hoofd op het aanrecht. Hij breekt in zijn gezicht naar eigen zeggen “alles wat er maar te breken is” en loopt een incomplete dwarslaesie C4 met een beschadiging aan het ruggenmerg op. Hij verblijft ruim twee weken in RadboudUMC, draagt 14 weken een haloframe om zijn hoofd te stabiliseren en ligt daarna zo’n zeven maanden op de afdeling Dwarslaesie van de Sint Maartenskliniek.

110 procent

We spoelen vooruit naar het nu. Op een mooie lentedag vertelt René over het ongeluk en het vervolg. Hij komt te voet naar het interview. De rolstoel waarin hij zich een tijd lang moest voortbewegen, heeft hij niet meer nodig. Het was een van de doelen die hij zich stelde nog voordat hij uit de kliniek ontslagen werd. “Na mijn klinische opname kon ik beperkt stapjes lopen”, vertelt hij. “Dat was een mijlpaal, want in het begin kon ik door de verlamming in mijn armen en benen praktisch niets. Dankzij de uitstekende verzorging en begeleiding van de artsen en therapeuten van de Sint Maartenskliniek gaat de revalidatie voorspoedig. Maar het kan altijd nóg beter. Je moet doelen blijven stellen in je leven. Die drive had ik tijdens mijn loopbaan en heb ik nu ook bij mijn revalidatie. Ik ga niet voor 100 procent, maar voor 110 procent.”

"“Na mijn klinische opname kon ik beperkt stapjes lopen”"

- René Gijsberts

Verplichting

Het is een instelling die René letterlijk op de been heeft geholpen. “Dat ben ik aan mezelf en mijn omgeving verplicht”, stelt hij. “Aan mijn vrouw en kinderen. Maar ook aan het team van de Sint Maartenskliniek. Ik lever inspanningen, zij leveren inspanningen. En zo werken we samen aan een resultaat. Ik ben daarvoor ontzettend dankbaar. Zij geven mij de kans het maximale uit mezelf te halen en zijn daarbij volledig behulpzaam.”

Zelfvertrouwen

Belangrijk stap richting herstel was de activiteitentherapie (AT) die René kreeg: “Ik kwam in aanraking met AT tijdens mijn verblijf in de Sint Maartenskliniek. Ik had een indicatie van ergotherapie en fysiotherapie. De AT was voor mij een gouden greep. Ik leerde omgaan met mijn handicap door activiteiten als schilderen. Door middel van hulpmiddelen was ik uiteindelijk in staat mijn eerste schilderij te maken! Daar ben ik nog steeds erg trots op. De AT heeft me echt meer zelfvertrouwen gegeven. Ik ontdekte vele creatieve mogelijkheden die ik in me had. En wat niet onbelangrijk is: ik kon door de therapie mijn hoofd leegmaken. Ook kwam ik tot de ontdekking dat ik niet de enige was met een handicap. Samen met de andere revalidanten maakten we er iets moois en gezelligs van.”

Emotie versus ratio

Natuurlijk kende ook René momenten van twijfel. “Zeker in de eerste maanden. Is dit wel wat ik wil? Revalideren gaat ook niet in een stijgende lijn. Het is drie stappen vooruit en dan weer twee terug. Dat vergt veel tijd, inspanning en mentale veerkracht. Dat doet wat met een mens. Voorheen benaderde ik zaken vooral vanuit de ratio. Tegenwoordig wint de emotie het steeds vaker van de ratio. Wat blijft is het stellen van doelen. Daarbij wordt ik enorm gestimuleerd door het team van de Sint Maartenskliniek en – dat kan ik niet vaak genoeg zeggen – door mijn vrouw. Zij staat altijd voor me klaar en ondersteunt me op alle fronten. Als zij allen zich volledig geven, wie ben ik dan om dat niet te doen?”

Zelfredzaamheid

De piketpaaltjes voor de komende tijd zijn al geslagen, laat René weten. “Prioriteit nummer 1 is mijn zelfredzaamheid. Ik ben nu nog behoorlijk afhankelijk van de thuiszorg en mijn familie. Vorig jaar heb ik een operatie gehad om de functionaliteit van de zenuwen en de spieren in mijn arm te verbeteren. Daarvoor heb ik nu therapie. Een tweede operatie volgt hopelijk zo snel mogelijk. Natuurlijk verzucht mijn vrouw wel eens: ‘René, is het dan nooit genoeg?’. Maar ze snapt dat ik niet zonder deze vorm van onrust kan. Zonder uitdagingen wordt het leven gezapig. Dat woord heb ik uit mijn vocabulaire geschrapt. Ik ben al een eind gekomen. Maar ik ben nog niet tevreden!”

Meer weten?

De Sint Maartenskliniek is al ruim 80 jaar gespecialiseerd in houding en beweging en de zorg voor dwarslaesie is één van onze specialisaties. Een team van ervaren behandelaars begeleid en behandelt mensen die net een dwarslaesie hebben. Maar ook mensen die al langer een hoge of een lage dwarslaesie hebben kunnen bij ons terecht. We passen de nieuwste inzichten en technologieën toe en het is onze passie om mensen met een dwarslaesie de allerbeste zorg te leveren. Wilt u weten hoe we dat doen? Lees meer over revalideren na een dwarslaesie in de Sint Maartenskliniek.