Domme pech
Rita gaat weer terug naar het ziekenhuis – het is inmiddels anderhalf jaar na de heuprevisie – en krijgt te horen dat het donorbot niet goed hecht. “Er was alleen geen behandeling meer mogelijk. De enige optie was om de kunstheup te verwijderen en verder te leven zonder.”
Een doemscenario voor Rita. “Dan kom ik thuis te zitten heb ik geen leven meer, dacht ik meteen. Ik had na mijn heuprevisie al afscheid genomen van actieve sporten als skiën en paardrijden, maar dan zou ik helemáál afhankelijk zijn van een rolstoel of krukken. Dát wilde ik niet – ik was pas begin vijftig!”
Second opinion
Online zoekt Rita naar orthopeden die ervaring hebben met heuprevisies. Al snel komt ze uit bij de Sint Maartenskliniek en mag ze langskomen voor een second opinion. “Ik ging erheen in de veronderstelling dat dáár ook geen mogelijkheden meer waren.” De verrassing is dan ook groot als ze tegenover orthopeed Vincent Busch zit. “Ja hoor, daar kan ik wel wat mee”, zei hij. Dokter Busch vertelde dat ik een nieuwe kom zou krijgen en legde uit hoe dat in z’n werk ging. Er klonk geen enkele twijfel, hij kwam heel deskundig over. Gek genoeg moest ik echt even schakelen na dat nieuws. Ik ging van het slechtste uit, nu had ik ineens weer toekomstperspectief. Maar ik had het volste vertrouwen in dokter Busch. Bovendien was het mijn laatste kans op een normaal leven – die greep ik met beide handen aan.”
Snel herstel
De operatie verloopt goed en al snel mag Rita thuis herstellen. Het is dan net het begin van de coronacrisis. “Voor veel mensen een nare tijd, maar ik had het ‘geluk’ dat mijn kinderen thuis moesten blijven. Ze hielpen me met alles, waardoor ik me kon focussen op mijn herstel.” Twee maanden na de operatie loopt ze alweer zonder krukken. “In eerste instantie liep ik wel wat scheef. Niet zo gek, want ik had jarenlang een bepaalde houding aangenomen. Daarop kwam mijn fysiotherapeut een paar keer langs om me te helpen en corrigeren. Na vier keer liep ik alweer normaal!” Ook dokter Busch is te spreken over haar herstel. “Hij was aangenaam verrast toen ik tijdens de nacontrole opstond en naar hem toeliep.”
Leven terug
Rita blikt met een positief gevoel terug op de ingreep, nu ruim een jaar geleden. “Mijn leven is weer zoals het na mijn allereerste heupoperatie was. Ik neem nu alleen minder risico’s. Zo zit paardrijden of skiën er niet meer in. Gelukkig gaan wandelen en fietsen prima, al beweeg ik nooit langer dan een uur achter elkaar. Stel dat er opnieuw iets gebeurt, dan weet ik niet of ik nogmaals geopereerd kan worden. Ik ben daarom zuinig op mijn lijf.”
Ze kan andere patiënten een behandeling in de Sint Maartenskliniek alleen maar aanraden. “Ik zeg: doen. Er werken gespecialiseerde artsen die veel ervaring hebben, óók met jonge patiënten met heupklachten. Een betere plek kun je je kortom niet wensen.”
