Artikeloverzicht

"Ik besef nu pas hoe erg ik beperkt werd door de pijn"

Op driejarige leeftijd kreeg Theo van der Meijden (63) polio. Hij houdt er een verlamd been aan over, maar dat heeft hem nooit weerhouden om een actief leven te leiden. Hij reisde de wereld over voor zijn werk, won als professioneel zwemmer 4 paralympische medailles en ging naar eigen zeggen altijd maar door. Totdat hij zijn been breekt als hij uit het zwembad stapt. 

"‘Ik wist niet dat je zoveel pijn kon hebben in een verlamd been.’"

De val levert een complexe breuk op. Een botbreukoperatie volgt, maar de pijn blijft. ‘Ik kon mijn been amper buigen, nog geen 200 meter meer lopen en had 24 uur per dag pijn. Het voelde alsof mijn been in brand stond.’ Om een oplossing te zoeken voor zijn klachten, wordt Theo doorverwezen naar de Sint Maartenskliniek.

Postpolio en CRPS

In de Sint Maartenskliniek komen ze erachter dat Theo postpolio heeft. Dat betekent dat je na een lange tijd opnieuw verschijnselen van polio krijgt. ‘Dat verklaarde een deel van mijn klachten en ook mijn val bij het zwembad: ik had een korte verlamming, de prikkel vanuit mijn been werd even niet goed doorgegeven aan mijn hersenen.’ Ook krijgt hij de diagnose CRPS: Complex Regionaal Pijnsyndroom. Wat kan ontstaat na een trauma, zoals een complexe botbreuk.

Samen met verschillende zorgprofessionals van de Sint Maartenskliniek zoekt Theo naar een oplossing voor zijn pijnklachten. ‘Medicatie, orthopedische schoenen, onderzoek naar verstopte vaten, elektriciteitschokjes, spuiten, verklevingen operatief verwijderen: we hebben écht alles geprobeerd. Maar de pijn bleef, dag en nacht, ik wist niet dat je zoveel pijn kon hebben in een verlamd been. De situatie werd onhoudbaar.’


 

"Dokter Oldenbeuving heeft echt zijn nek uitgestoken en dacht ‘out of the box’"

Neuromodulatie

En toen vertelde zijn behandelend pijnspecialist, dokter Oldenbeuving, over neuromodulatie. Een behandeling waarbij operatief een draad bij het ruggenmerg wordt geplaatst. Om de pijnsignalen naar het brein te vervangen door een ander signaal. Maar of dit ook zou werken in een verlamd been was nog onbekend. ‘Dokter Oldenbeuving heeft echt zijn nek uitgestoken, hij dacht ‘out of the box’, ging op onderzoek uit en legde mij eerlijk en uitgebreid uit wat de risico’s en de kansen waren. Ik ben een positief mens en had vooral oog voor de kansen. Ik besloot ervoor te gaan.’

Been weer belasten

Begin 2022 krijgt Theo een proefplaatsing van het neuromodulatiesysteem. Om te kijken wat het effect is op zijn pijn. ‘Tijdens die operatie hebben ze alle zogenaamde leidingen aangelegd in mijn rug, op de zenuwknopen. Maar de batterij zat nog aan de buitenkant, op mijn rug.’ Terug op de verpleegafdeling stapt Theo nieuwsgierig uit zijn bed, om te ontdekken of hij zijn been weer kan belasten. Dat moment vergeet hij nooit meer. ‘Ik liep over de gang en de pijn was bijna helemaal weg. Het was echt niet te bevatten. Ik ben wel 10 keer opnieuw opgestaan en gaan lopen, om te checken of het echt waar was.’ De proef is succesvol en twee weken later wordt een definitieve batterij in het lichaam geplaatst.

Actief leven

Theo’s leven is flink veranderd. Hoewel hij moest stoppen met werken - dat werd te risicovol door zijn postpolio – geniet hij van zijn actieve leven. ‘Ik zwem elke dag 3 kilometer, ben voorzitter van de Vereniging van Nederlandse Paralympische Deelnemers en kan weer fietsen met mijn kleinkinderen. Tussentijds rust ik af en toe uit en in de avond ben ik niet meer totaal leeg. Zonder de afleiding van constante pijn, kan ik beter luisteren naar mij lichaam. Eigenlijk besef ik nu pas hoe ik door de pijn werd belemmerd en hoeveel energie me dat kostte.’

Elke dag genieten

Theo is dankbaar, positief én nuchter. ‘Ik heb nog steeds postpolio, CRPS, een verlamd been en twee kunstknieën, waarvan er één al drie keer vervangen is. Dat brengt nieuwe uitdagingen met zich mee in de toekomst. Maar nu voel ik mij goed en daar gaat het om. Met het plaatsen van de neurostimulator is de pijn voor een groot deel weg en de kwaliteit van mijn leven terug. Ook voel ik mij gesterkt door de kennis en kunde van de Sint Maartenskliniek. Dromen voor de toekomst heb ik niet: ik geniet van elke dag en neem het leven hoe het komt.’