Zoektocht naar zekerheid

Intens leven en veel van je lichaam vragen: Lucas Teeuwen is niet anders gewend. Hij werkte bij de Luchtmobiele Brigade, klom op tot sergeant, werd uitgezonden naar Bosnië, zwaaide af en reist nu naar allerlei plekken op de wereld om logistieke systemen te implementeren en trainingen te verzorgen. En alsof een drukke baan en een druk gezinsleven met zijn vrouw en drie kinderen nog niet genoeg zijn, gaat Lucas ook hobbymatig diep. Letterlijk, want hij is fervent sportduiker.

Knieklacht

Bovenstaande lijkt moeilijk te rijmen met de klachten waarmee Lucas tien jaar lang rondliep. “Rond 2000 voelde mijn linkerknie stijf aan”, vertelt hij. “Pijnlijk was het niet. Ik werd er ook niet door beperkt. Ik ben namelijk eind 2002 nog naar Bosnië uitgezonden. Dat gebeurt alleen als je topfit bent. Rond eind 2003 kreeg ik wel meer last van mijn knie. Hij was gezwollen, maar het was nog steeds niet pijnlijk. Als ik ’s ochtends opstond, kon ik de knie niet buigen. Best vervelend, vandaar dat ik via Defensie naar het Centraal Medisch Hospitaal ben gegaan, onder meer voor een kijkoperatie. Daar kwam, op wat meer weefsel dan normaal, niets vreemds uit naar voren. In een tweede ziekenhuis – het Universitair Medisch Centrum Utrecht – kreeg ik voor het eerst te horen dat het reuma zou kunnen zijn. Maar het ging om één knie! Ik dacht echt dat we in de verkeerde hoek aan het zoeken waren. Ze bleven maar in mijn hand knijpen en naar mijn nagels kijken om hun vermoeden te bevestigen. Maar niets duidde op reuma.”

Zoektocht

Eind 2004 begon ook de rechterknie af en toe wat stijfjes aan te voelen. “Ik heb toen enkele injecties gehad, waaronder een milder kankermedicijn dat ook goed schijnt te werken tegen reumatische klachten. Bij mij hielp het echter niet. Ja, ik werd er depressief van. Alsof je in een tunnel naar omlaag belandt. Nam ik het medicijn een dag niet, dan voelde ik me gelijk beter. Daar ben ik dus snel mee gestopt. De zoektocht naar het “Wat is er nou met mij aan de hand?” ging echter verder. Dat ik iets had was duidelijk. Maar om het te behandelen, moet je wel weten wat het is. Ik heb van alles geprobeerd – van alternatieve genezers, steunzolen en een uitgebreide allergietest tot een bezoek aan het Sportmedisch Centrum in Geldrop. Daar dacht een arts dat mijn klachten te maken konden hebben met psoriatica – ik had vroeger psoriasis – en reumatica. En ondertussen kreeg ik steeds meer klachten. Eerst mijn nek. Een jaar later – in 2014 – was mijn linkerelleboog aan de beurt. En weer twee jaar later mijn rechterelleboog.”

Vinger op de zere plek

Nog steeds voelde Lucas zich niet fysiek beperkt. Hij wist zelfs een hardloopwedstrijd over 10 kilometer tot een goed einde te brengen. “De problemen met mijn gewrichten waren vooral mechanisch. Maar aangezien dat probleem zich bij steeds meer ledenmaten voordeed, vond mijn huisarts het verstandig om eens bij de Sint Maartenskliniek naar binnen te stappen. Hier werd al snel de vinger op de zere plek gelegd. Het was voor de arts een optelsom: ‘Dit is reuma’.”

Normaal de trap af

Dezelfde dag werden er foto’s gemaakt en kreeg Lucas een aantal tests. Al die gegevens leidde tot een duidelijke diagnose en een vrij eenvoudige behandeling. “Ik moest eens in de twee weken – heel strikt, dus geen dag eerder of later – het geneesmiddel adalimumab injecteren. Al bij de eerste keer injecteren merkte ik dat het werkte. Ik kon de volgende dag zelfs normaal de trap af: mijn knieën kon ik gewoon buigen! Na een paar maanden had ik een controle bij de reumatoloog. Het ging inmiddels zo goed met me, dat ik om de drie weken een injectie mocht nemen. Nu heb ik het zelfs al af kunnen bouwen naar eens in de vier weken. Ik ben nagenoeg klachtenvrij, alleen mijn nek kan ik moeilijk bewegen. Maar die is in de loop der jaren helemaal vast gaan zitten.”

“Ik voel me topfit”, besluit Lucas. “Sinds de injecties durf ik ook weer te duiken. Dat heb ik jaren niet gedaan, simpelweg omdat ik mijn lichaam niet vertrouwde. Ik wilde mezelf en mijn buddy – duiken doe je nooit alleen – niet in gevaar brengen. Wat heb ik dat gemist! Die prachtige onderwaterwereld en die enorme rust die je ervaart... Dat is optimaal genieten!”