Eindelijk verlost van dat “designfoutje”

“Een designfoutje”, noemt Mariëlle het. Medisch gezien is het een afgegleden lendenwervel, oftewel een spondylolisthesis. “Die rugpijn was iets dat bij mij hoorde, dacht ik. Ik had er al mijn hele leven last van. Vanaf mijn 12de kreeg ik Mensendiecktherapie en liep af en aan bij de fysio. Ik wist niet beter, duwde de pijn naar de achtergrond en liet mijn leven er niet door beïnvloeden. Maar met de jaren werden mijn rugklachten heftiger.” De pijn werd in groeiende mate een overheersende factor in het leven van Mariëlle. Onbezonnen wandelen met haar twee labradoodles was er bijvoorbeeld niet meer bij. Onregelmatige diensten in haar werk als woonbegeleider in de gehandicaptenzorg waren zwaar; vrije dagen gebruikte ze om bij te komen. Lang staan op een evenement als zzp-er bij Helemaal Bedoodled® kon alleen met pijnstillers, om het maar niet te hebben over de pijn tijdens haar hobby fotografie. “Ik kreeg vijf jaar geleden uitstralingspijn in mijn been. De fysiotherapeut vermoedde dat ik een hernia had en stuurde me door naar een ziekenhuis. Daar kreeg ik te horen dat ik een spondylolisthesis had. Een flink afgegleden wervel, een tussenwervelschijf die zo goed als weg was, beknelde zenuwwortels: geen wonder dat ik zo’n pijn had.”

Second opinion

Dat besef verminderde Mariëlles klachten niet. Ook de arts van het ziekenhuis bood geen soelaas. “Hij wilde niets doen. Een operatie zou het alleen maar erger maken, stelde hij. De arts vond me ook te jong voor een ingreep. Het enige wat ik dacht was: ik ben nog geen veertig… hoe kan ik met dit lijf tachtig worden? Een jaar later had ik een tweede afspraak. Wederom kon hij niets voor me doen. Mijn rug was stabiel, zei de arts, en hij stuurde me naar huis met pijnstillers. Dat was me iets te gemakkelijk. Ik wilde zekerheid en besloot een second opinion aan te vragen. Bij de Sint Maartenskliniek, want ik hoor al heel mijn leven dat hier erg veel expertise zit.”

Te jong voor een leven vol pijn

Mariëlle kwam bij dr. Robert Jan Kroeze en dacht bij hem hetzelfde te horen. “Dan kon ik het tenminste laten rusten. Dr. Kroeze luisterde, was duidelijk en recht door zee. Een verademing. Hij vertelde me dat mijn rug juist niet stabiel was. En hij vond mij juist veel te jong om heel mijn leven met pijn rond te lopen. Ik voelde me nu wél gehoord en gezien. En daardoor kon ik ook met veel vertrouwen ‘ja’ zeggen tegen de operatie.

Positieve mindset en vertrouwen

De bewuste operatie, een circumferente spondylodese, duurde zes uur. “De ingreep kan via de rug of de buik. Bij mij gebeurde beiden. Via de buikkant hebben ze een cage geplaatst; via de rugzijde is het vastgezet met pennen en schroeven.” Na de pittige operatie volgde een intensieve revalidatie. “Nu was het aan mij om alles op alles te zetten. Met name de eerste drie maanden waren zwaar. Ik kon zelf nog geen sok aan doen en was afhankelijk van anderen. Toch lukte het om er met een positieve mindset in te staan. Ik vond echt dat ik mazzel had dat ik wél geopereerd kon worden. Mijn herstel ging stap voor stap – eerst één rondje om de tuin, dan twee. Verder heb ik me strikt aan alle voorschriften gehouden, moest veel geduld hebben, maar kon steeds steunen op het vertrouwen in Dr. Kroeze en de Maartenskliniek. Dankzij de steun van mijn man en familie kon ik me in alle rust richten op mijn herstel.”

Nu, zo’n zestien maanden na de operatie, heeft Mariëlle haar eigen verwachtingen overtroffen. “Ik ben bijna pijnvrij. De rugpijn die ik had, is weg. Net als de zenuwpijn. Ik gebruik geen medicatie meer. Ik werk weer 32 uur in de week en maak lange wandeltochten met onze honden. Binnenkort gaan we met de auto naar Zuid-Frankrijk. Dat durf ik nu weer aan! Ik voel me ijzersterk.”