“Ik liep op het kootje van mijn kleine teen”

We spreken Wim op zijn werk, een leverancier van professionele bouwmaterialen en leidingsystemen in Buurmalsen. Dat hij hier nu rondloopt, is best een wonder. Een auto reed hem 32 jaar geleden met tachtig kilometer per uur in de zijkant aan. Hij had onder andere een hersenkneuzing, bloed achter de longen en een gescheurde milt. Wim: “Ook had de bumper mijn onderbeen verpletterd. Ik ben bij meerdere artsen geweest voor dat been. Drie van hen vonden dat het eraf moest. Eentje dacht het been toch te kunnen redden. Vervolgens ben ik vijf jaar behandeld en kreeg ik aangepaste schoenen.” Doordat zijn verbrijzelde onderbeen heel lang in het gips moest, groeide zijn voet echter vast in de zogeheten klapstand. Hierdoor liep hij op het kootje van zijn kleine teen. En dat zorgde voor heel veel pijn.

Houten been

Alles in het linkerbeen van Wim zit vast. Hij maakt dat mooi beeldend: “Het voelt alsof ik een houten been heb.” Na het ongeluk heeft hij nooit meer kunnen hardlopen. Best heftig voor een jonge knul, ook al was hij niet echt een sporter. “Ik was wel altijd bezig, altijd aan het werk. We hadden thuis een agrarisch bedrijf”, legt hij uit. “De vijf jaar na mijn ongeluk heb ik veel gemist. Het is toch behelpen met een rolstoel of krukken. Gelukkig had ik zes broers die me overal bij betrokken. Ik ben niks tekortgeschoten hoor.” In die periode van vijf jaar kon hij ook niet werken en geld verdienen. Wim: “Maar ik deed wel meer dan ik mocht. Ik was sterk en gezond en de artsen vonden mijn herstel verbazend. Ik ben ook niet een type dat gaat zitten klagen.”

Afgezaagd

Klagen deed Wim ook niet over de pijn in zijn voet. De pijn die helaas steed erger werd. Wim: “Als ik ’s ochtends uit bed kwam, zag ik ertegen op om de eerste stap te zetten. Op een gegeven moment was ik die voet helemaal beu.” Het ziekenhuis in Utrecht kon hem niet meer helpen, maar ze verwezen hem wel door naar dr. Louwerens van de Sint Maartenskliniek. Die opereerde Wim in 2015. “Mijn hele voet is open geweest”, vertelt hij enthousiast. “De chirurg heeft delen afgezaagd, mijn hak naar achteren gezet en toen alles weer vastgezet. Er zitten meerdere schroeven in om alles op z’n plek te houden. Ook heb ik nog twee pennen in mijn voet; in de kleine en de grote teen. Echt vakwerk.” Hij begint te lachen. “Het heeft wel raakvlakken met de sector waarin ik werk.”

Strandwandeling

“Mijn voet is grotendeels recht. Ik heb nu geen botpijn meer en ik kan weer normaal lopen. Uiteraard met heel goede wandelschoenen”, gaat hij verder. “Normaal kreeg ik aan het einde van de dag steeds meer pijn. Nu is dat niet meer. Wel heb ik spierpijn in de voet. Dat komt natuurlijk omdat ik er 32 jaar krom op heb gestaan.” Na de operatie werkte hij eerst ongeveer twee maanden vanuit de rolstoel, vervolgens met krukken en daarna weer zonder hulpmiddelen. Wim: “Ik kan ook weer in losse grond lopen, bijvoorbeeld in de moestuin of op het strand. Dat was eerst niet te doen. Een perfecte voet krijg ik nooit meer. Maar als ik op deze manier stokoud mag worden, dan heb ik er vrede mee!”