"Toen ik weer op mijn paard zat, huilde ik van geluk"

Second opinion
Als de artsen het vermoeden uitspreken dat Nikki’s klachten misschien psychisch zijn, grijpt Nikki’s moeder in. "Zij had online over de Sint Maartenskliniek gelezen én hoorde erover via een vriendin, dus ze drong bij de huisarts aan op een second opinion – die kreeg ik." Het gaat dan steeds slechter. "Ik ging haast niet  meer naar school en kon nauwelijks nog lopen, die snerpende pijn ging overal doorheen. Mijn paard zag ik ook bijna niet meer. Ik lag grotendeels op de bank, voelde me afgezonderd van de buitenwereld. Misschien vond ik dat laatste wel het ergste. Ik had er zóveel verdriet om."

Eindelijk gehoord
Binnen twee weken kan Nikki in de Sint MaartensKinderkliniek in Woerden terecht. "Ik ging met het lood in mijn schoenen. Dit was mijn laatste hoop, wat als dit niks zou worden?" Maar op het moment dat kinderorthopedisch chirurg dokter Bisseling Nikki binnenroept, verandert haar leven. "Het eerste wat hij zei toen ik binnenstrompelde, was: "ik kan me voorstellen dat jij pijn hebt". Ik voelde me zó gehoord. Hij onderzocht me, stelde vragen en kwam al snel tot de conclusie dat ik aan beide benen geopereerd moest worden vanwege een forse standsafwijking – hij vond het opmerkelijk dat dit niet eerder gezien was."

Voor het eerst pijnvrij
In januari 2024 krijgt Nikki op locatie Boxmeer een operatie aan haar linkerbeen. "In een paar uur  tijd werden mijn bovenbeen, knie en enkel gekanteld, gedraaid en weer vastgezet." De ingreep valt haar zwaar. "Ik kan niet uitleggen hoeveel pijn ik die eerste twee dagen had, ik voélde gewoon dat mijn been was doorgezaagd." Maar na vier weken merkt Nikki dat de pijn weg is en als wéér vier weken later het gips eraf gaat, kan ze haar knie pijnloos buigen. "Geweldig! Maar ook onwennig, want ik was jarenlang pijn gewend. Het moest echt uit mijn systeem."

Goed opgevangen
In mei 2024 is haar andere been aan de beurt. "Iedereen dacht dat ik uitkeek naar die tweede ingreep, maar door de pijn die ik na de eerste operatie had, zag ik er enorm tegenop." Als Nikki naar de operatiekamer gaat, slaan het verdriet en de paniek toe. Het zorgpersoneel van het Maasziekenhuis in Boxmeer, vangt haar op. "Iedereen was zo lief, dokter Bisseling maakte zelfs een grapje – precies wat ik op dat moment nodig had. Daarna dacht ik: oké, we gaan er nog één keer voor."

Huilen van geluk
Deze keer verloopt de herstelperiode nóg voorspoediger. "De napijn was minder heftig en het gips mocht er sneller af. Al voelde het wel vreemd toen ik voor het eerst op beide benen liep: al die tijd had ik mezelf een bepaald loopje aangeleerd, dus ik moest echt een nieuwe houding vinden. Ik mocht mijn been overigens nog niet te veel belasten, maar kon in elk geval wel weer normaal liggen en slapen. Heerlijk!" Drie maanden na haar laatste operatie is daar het meest emotionele moment, als Nikki weer gaat paardrijden. "Op het moment dat Katrien haar eerste draf inzette, huilde ik van geluk. Ik had dit zó gemist!"

Meer dan waard
Nikki raadt anderen met dezelfde klachten aan om naar de Sint MaartensKinderkliniek te gaan. "Ik ben supertevreden over de zorg en het personeel, iedereen neemt je serieus. Waar ik dacht dat ik nooit meer zou kunnen lopen, kan ik nu zelfs weer paardrijden. Ik bedoel maar! Ook wil ik met mijn verhaal laten zien dat een standsafwijking niet het einde van de wereld hoeft te zijn. Natuurlijk is de ingreep pittig en moet je rekenen op een lang herstel, maar als je daarmee de rest van je leven pijnvrij bent, is dat het meer dan waard."