'Voor het eerst in jaren heb ik geen pijn meer'
Twee jaar geleden kwam Charlotte Wentges (53) naar de Sint Maartenskliniek in de hoop om van haar pijn af te komen. De knieprothese die ze had, bracht haar al vijf jaar ellende en ze voelde zich wanhopig. ‘Ik zag zelf nog maar één uitweg: een amputatie.’
In 2017 kreeg Charlotte haar eerste knieprothese. Maar helaas wordt ze juist minder mobiel door de ingreep. ‘Ik kon alleen met krukken kleine afstanden afleggen en ik had constant pijn. Ik heb alles geprobeerd om van mijn klachten af te komen. Revalidatietrajecten, fysiotherapie, homeopathie, rusten, sporten, leefstijlprogramma’s, gezonde voeding en trajecten om beter om te leren gaan met pijn. Soms was er enige tijdelijke verlichting, maar na vijf jaar revalideren kon ik maar één conclusie trekken: ik had meer pijn dan ooit tevoren.’ Mijn toenmalige orthopeed kon mij niet verder helpen, “Misschien zit het tussen uw oren, mevrouw”, gaf hij aan. Het maakte me wanhopig en het trok een enorme wissel op mijn gezin, mijn werk, mijn sociale leven. Ik raakte steeds meer in isolement en wist niet goed hoe ik verder moest leven.’
Uitweg
Op advies van vrienden maakt ze een afspraak bij de Sint Maartenskliniek. In de spreekkamer van orthopedisch chirurg De Jong vertelt ze haar verhaal en legt uit dat ze eigenlijk nog maar één uitweg ziet: ze wil haar been laten amputeren. Daar dacht dokter De Jong anders over, vertelt Charlotte. ‘Hij gaf aan dat een amputatie veel te rigoureus was, hij had het idee dat mijn kunstknie gewoon niet goed zat. Maar wat als hij er nu eens een nieuwe knie in zou zetten? Ik was stomverbaasd. Mijn man en ik keken elkaar aan: zei hij dat nu echt? Is er mogelijk een oplossing? Er zijn geen garanties dat u na een knierevisie weer alles kunt, legde dokter De Jong nog uit, maar het wordt beter dan dit.’
Geen pijn
In de zomer van 2022 wordt Charlotte geopereerd. ‘Toen ik wakker werd, had ik voor het eerst in jaren geen pijn. En hoewel ik door een lokale verdoving mijn been niet voelde, was mijn been meteen weer van mij. Ik kan het bijna niet uitleggen, maar door die constante pijn die ik daarvoor had, leek het alsof ik mijn been wilde afstoten, alsof het niet meer de mijne was. En meteen na de operatie voelde ik: ik ben weer heel.’
